Τούτο το μυθιστόρημα ανήκει σ` εκείνα τα κεφάλαια της λογοτεχνίας που όχι μονάχα αντέχουν στο χρόνο αλλά είναι πάντα επίκαιρα. Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι σκληρές συνθήκες εργασίας, η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι αντεργατικοί νόμοι είναι αυτά που σφυροκοπούνται στα Δύσκολα χρόνια. Η απάνθρωπη παιδεία των σκληρών γεγονότων μολύνει την κοινωνία με δυο παράσιτα: τον πανούργο Μπίτζερ και τον ασυνείδητο Τομ. Οι εργάτες δουλεύουν απ` την ανατολή μέχρι τη δύση και το χνούδι των υφαντουργείων σκεπάζει τα πνευμόνια τους. Και μονάχα από το στόμα του απλού Σλίρι θ` ακουστούν δυο ανθρώπινες κουβέντες: `Υπάρχει και αγάπη στον κόσμο, δεν ειν` όλα ατομικό συμφέρον. . .`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]