Η Φωτιά του Ανρί Μπαρμπίς (1873 - 1935) θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα της αντιπολεμικής πεζογραφίας. Αφορά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο συγγραφέας υπηρέτησε ως εθελοντής στο μέτωπο. Οι αναμνήσεις του παρουσιάζονται με ημερολογιακή μορφή, χωρίς συγκεκριμένες ημερομηνίες, παρ' ότι καταγράφονται μάχες και περιστατικά από τον χειμώνα του 1915, κομβική χρονιά για την εξέλιξη του πολέμου. Επιλέγει αυτόν τον τρόπο αφήγησης διότι τα εξωτερικά γεγονότα και οι κακουχίες χρησιμοποιούνται ως μέσα για να αναδειχθούν διαχρονικές θέσεις και αξίες εναντίον της φρίκης και του παραλογισμού κάθε ένοπλης σύρραξης. Με αδρό τρόπο, ρεαλιστικά στοιχεία και ποιητική γλώσσα, σε στιγμές όπου όλοι οι στρατιώτες, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, χαρακτήρα και συμπεριφοράς, γίνονται μια αδιαίρετη μάζα κάτω από την απειλή του θανάτου, ο Μπαρμπίς περιγράφει μέσα από άπειρα ατομικά πορτραίτα τόσο τις ιδιότητες του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, όπως πνευματικότητα, χιούμορ, κριτική σκέψη κτλ. και τα συναισθήματά του, όσο και τις κακουχίες, σωματικές και ψυχικές, οι οποίες όλες μαζί, συνολικά, συνθέτουν τη φρίκη του πολέμου. Σε αντίθεση με άλλους αντιπολεμικούς συγγραφείς που τοποθετούν τον άνθρωπο παθητικά στον πόλεμο, ως εργαλείο, στη Φωτιά ο άνθρωπος παρουσιάζεται ικανός να αποτρέψει οριστικά τη διεξαγωγή του. Το μυθιστόρημα έχει τιμηθεί με το βραβείο Γκονκούρ το 1916.